Μια χρυσόμυγα στο.... μπαλκόνι μου!

Απόγευμα στο μπαλκόνι και απολαμβάνω το καφεδάκι μου....
Η ζέστη της μέρας μου έχει νερουλιάνει το μυαλό.....
Ξάφνου απο το πουθενά προσγειώνεται ένα αντικείμενο με θόρυβο πάνω στο τραπέζι: μα είναι πετραδάκι;;; είναι κυπαρισσόμηλο, τι είναι;;
Το παίρνω στο χέρι και βλέπω μια χρυσόμυγα... έμοιαζε νεκρή!

Την έβαλα πάνω σε ένα τραπεζομαντηλο και αυτή σιγά σιγά ξεθάρρεψε ή συνήλθε.....
Αρχικά κάνει μερικά δειλά βήματα και μετα άρχισε να προχωρά ασταμάτητα.... ακόμα και στο χέρι δεν σταματούσε να κουνάει τα πόδια της!!!

Μετά από μερικές φώτο και αφού την είχε πιάσει υπέρ κινητικότητα ξάφνου άνοιξε τα φτερά της κι εξαφανίστηκε στα δέντρα του δρόμου...

Χάρηκα που ήταν υγιής και έφυγε, για να πάει να τσιμπολογήσει κανένα σάπιο φρούτο.... που θα το βρει μέσα στην Αττική ούτε που ξέρω....
Αυτή η επίσκεψη της, μου έφερε στην μνήμη παιδικές αναμνήσεις, τότε που τρέχαμε στις συκιές και τις ροδακινιές και ψάχναμε στα σάπια φρούτα για χρυσόμυγες.... Τις πιάναμε τις δέναμε με μια μακριά λεπτή κλωστή. χαιρόμασταν να τις κάνουμε να πετούν κυκλικά απάνωθέ μας και όταν κουράζονταν πάλι τις κάναμε να πετούν: πάνω από τα κεφάλια μας μας αλλά πάντα κοντά μας, σαν έναν ζωντανό μικρο χαρταετό ας πούμε...
Skouliki