Θέλει τον χρόνο του για να δεις το βίντεο, αλλά σίγουρα θα σας συναρπάσει, προβλήθηκε στο σχολείο της κόρης μου και τα παιδιά έμειναν άναυδα όλα, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.........
Πως ήταν η κοσμοπολίτικη Σμύρνη στα παράλια της Δυτικής Ανατολίας, στις αρχές του 20ου αιώνα;
Πως ζούσαν οι Έλληνες, η πιο μεγάλη Χριστιανική κοινότητα, δίπλα στους Μουσουλμάνους, τους Λεβαντίνους, τους Αρμένιους και τους Εβραίους;
Γιατί ήταν τόσο μοναδικό αυτό το λιμάνι της Μεσογείου , στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατοριάς, που ακόμη και σήμερα, 90 χρόνια μετά την Καταστροφή συνδέεται με τη χαρά της ζωής για τα καλά χρόνια και τους θρήνους για την Καταστροφή που ήρθε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1922;
Mέσα από άγνωστο αρχειακό φωτογραφικό και φιλμικό υλικό που σταχυολογήθηκε και συντηρήθηκε προσεκτικά από την μη κερδοσκοπική εταιρεία Πρωτέας στην Αμερική και στην Ευρώπη, η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού, ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ και οι συνεργάτες τους, ξεδιπλώνουν μια συναρπαστική ιστορία σε μια ταινία ντοκιμαντέρ που στην πρώτη της έξοδο στην Ελλάδα, στο Μουσείο Μπενάκη τον Ιανουάριο 2012 προβλήθηκε εώς τον Μάρτιο του 2012 και δημιούργησε τεράστιες ουρές.
Η Μαρία Ηλιού και ο Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας και έρευνας, φέρνουν πίσω στο κοινό, εικόνες ξεχασμένες σε «κλειστά» αρχεία αλλά και μια νέα οπτική που συμπεριλαμβάνει όλες τις κοινότητες στη ζωή της Σμύρνης, καθώς και τα δραματικά γεγονότα του 1922.
Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας. Ιστορικοί από την Αμερική και την Ευρώπη μιλούν για τη μεγάλη Ιστορία, ενώ Σμυρνιοί, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Μάλιστα, τρεις από αυτούς, ξετυλίγουν οικογενειακές μικροϊστορίες σε σχέση με τα γεγονότα, από την Ελληνική, την Αρμενική και την Τουρκική πλευρά, από τα χρόνια του κοσμοπολιτισμού ως τα χρόνια της καταστροφής.
Το ντοκιμαντέρ τεκμηριώνεται με σπάνιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό από αρχεία των Η.Π.Α και της Ευρώπης. Για πρώτη φορά δημοσιεύονται άγνωστες εικόνες της Σμύρνης από ιδιωτικές συλλογές, όπως αυτή του Pierre de Gigord, και από τα αρχεία της Library of Congress, του Πανεπιστημίου του Princeton και του Harvard, του Near East Relief, του Imperial War Museum, της Pathe, της Albert Kahn Fondation και άλλων ιδρυμάτων της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Το ιστορικό ντοκιμαντέρ και η έκθεση είναι μεγάλης σημασίας όχι μόνο γιατί το κοινό θα δει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη, αλλά και γιατί συγχρόνως οι δυο συνεργάτες, φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Μια ματιά που κρατά αποστάσεις τόσο από μια υπέρμετρα εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια.
Για την ηχητική επένδυση της ταινίας η μοντέρ εικόνας και ήχου Αλίκη Παναγή χρησιμοποίησε ήχους εποχής προκειμένου να ζωντανέψουν τα γεγονότα, ενώ ο μουσικός Νίκος Πλατύραχος, βασίστηκε σε τραγούδια από τη Σμύρνη και επιτυχίες της εποχής για να συνθέσει την πρωτότυπη μουσική του.
Ένα κείμενο της Μαρίας Ηλιού (σενάριο, σκηνοθεσία)
Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Γεννήθηκα στη Σμύρνη πριν από 90 χρόνια.
Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο πατέρας μου ο Ανδρέας που μεγάλωσε στο Κορδελιό, έμαθε επτά γλώσσες και από μικρός ανακάλυψε τη χαρά της ζωής, σε αυτό το λιμάνι όπου η ανατολή και η δύση διασταυρώνονταν με κάθε τρόπο.
Το 1922, μετά την Καταστροφή, παιδί ακόμη, ο Αντρέας ήρθε στην Αθήνα.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου η Σμύρνη με στοίχειωνε.
Υπήρχε παντού στη ζωή μας, στο διαμέρισμα της οδού Σόλωνος όπου μεγάλωνα.
Υπήρχε στις κουβέντες μας, στα όνειρά μας και στους εφιάλτες μας. Η αποδοχή του διαφορετικού, οι καινούργιες ιδέες, η μουσική, τα γέλια αλλά και η νοσταλγία για το μαγικό τόπο που περιέγραφε ο πατέρας μου, υπήρχε με κάθε τρόπο στην καθημερινότητά μας. Καμιά άλλη πόλη στη γη δεν ήταν τόσο μοναδική.
Η φράση «Τα δαχτυλίδια πέφτουν, τα δάχτυλα μένουν» επέστρεφε συχνά, όπως και η ιδέα ότι η πραγματική φιλία είναι πάνω απ’ όλα, οι ανθρώπινες σχέσεις, η δημιουργικότητα και όχι τα υλικά αγαθά που μπορούν να εξαφανιστούν σ’ ένα λεπτό.
Στους εφιάλτες μου η Σμύρνη καιγόταν και η θάλασσα γέμιζε πτώματα, γινόταν κατακόκκινη και εγώ προσπαθούσα να σωθώ στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου. Ήδη από τότε προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή της πόλης πριν την Καταστροφή, αλλά οι φωτογραφίες είχαν χαθεί στην πυρκαγιά. Ήδη από τότε ήθελα μέσα από μια κλειδαρότρυπα ή μέσα σε ένα μαγικό φανό, να δω την καθημερινή ζωή αλλά και το τι ακριβώς συνέβη και φτάσαμε στην Καταστροφή.
Στις ελπίδες μας η Σμύρνη ήταν πάντα εκεί, θυμίζοντάς μας πως οι κοσμοπολίτικες πόλεις δεν θα σταματούσαν ποτέ να υπάρχουν και ας μετακόμιζαν αλλού.
Όταν έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό και όταν αργότερα έζησα σε διαφορετικές χώρες, έμεινα έκπληκτη όταν ανακάλυψα πως η δική μας Σμύρνη, του κοσμοπολιτισμού και της χαράς της ζωής αλλά και η Σμύρνη της καταστροφής, ήταν άγνωστη στο κοινό στην Ευρώπη και στην Αμερική. Και τότε διάβασα τη φράση του Henry Miller: «Η Σμύρνη έχει σβηστεί από τη μνήμη της ανθρωπότητας».
Η ιδέα να κάνω μια ταινία για τη Σμύρνη άρχισε να γίνεται εμμονή. Για χρόνια περίμενα τη σωστή στιγμή για να διηγηθώ την ιστορία της Σμύρνης.
Η ευκαιρία ήρθε πριν από λίγα χρόνια, όταν στην Αμερική, την ίδια περίοδο που δουλεύαμε για Το Ταξίδι. Το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική (που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2007), ανακάλυψα άγνωστο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό σε σχέση με τη Σμύρνη. Ένοιωσα τότε ότι είχε φτάσει η στιγμή να δω επιτέλους μέσα από πραγματικές εικόνες την πόλη της Σμύρνης.
Συγχρόνως είχε ήδη ξεκινήσει από Το Ταξίδι, το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική, μια ευτυχισμένη συνεργασία με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ. Ξαναρχίσαμε να συνεργαζόμαστε και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν σα να σκάβαμε το ίδιο τούνελ από διαφορετικές πλευρές. Εγώ από την μεριά του κινηματογραφιστή, που οι εικόνες γίνονται μέσα του αφηγηματικό υλικό, ο Αλέξανδρος από τη μεριά του ιστορικού.
Κι έτσι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε, τόσο για την κοσμοπολίτικη Σμύρνη όσο και για την Καταστροφή, τιμώντας τους Έλληνες και τους Αρμένιους που χάθηκαν το 22 αλλά και την επιστήμη της ιστορίας.
Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζεται 90 χρόνια μετά την Καταστροφή.
Από τη μια, φέρνουμε πίσω τις ξεχασμένες εικόνες σε κλειστά ντουλάπια από Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά αρχεία, από την άλλη μια νέα ματιά στην ιστορία της Σμύρνης: Mια ματιά που κρατά αποστάσεις, τόσο από μια εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της Καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια.
Η ταινία αυτή έγινε με την πεποίθηση πως η Σμύρνη παρόλο που καταστράφηκε με τραγικό τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει.
Η Σμύρνη εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, που έχει να κάνει όχι μόνο με τη Σμύρνη των θρήνων και της καταστροφής, αλλά και με τις καλές στιγμές, με τον κοσμοπολιτισμό και τη χαρά της ζωής.
Τη Σμύρνη μπορεί να την έχει κανείς πάντα μαζί του.
πηγες : http://www.athensvoice.gr/
http://cineitea.blogspot.gr/
Πως ήταν η κοσμοπολίτικη Σμύρνη στα παράλια της Δυτικής Ανατολίας, στις αρχές του 20ου αιώνα;
Πως ζούσαν οι Έλληνες, η πιο μεγάλη Χριστιανική κοινότητα, δίπλα στους Μουσουλμάνους, τους Λεβαντίνους, τους Αρμένιους και τους Εβραίους;
Γιατί ήταν τόσο μοναδικό αυτό το λιμάνι της Μεσογείου , στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατοριάς, που ακόμη και σήμερα, 90 χρόνια μετά την Καταστροφή συνδέεται με τη χαρά της ζωής για τα καλά χρόνια και τους θρήνους για την Καταστροφή που ήρθε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1922;
Mέσα από άγνωστο αρχειακό φωτογραφικό και φιλμικό υλικό που σταχυολογήθηκε και συντηρήθηκε προσεκτικά από την μη κερδοσκοπική εταιρεία Πρωτέας στην Αμερική και στην Ευρώπη, η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού, ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ και οι συνεργάτες τους, ξεδιπλώνουν μια συναρπαστική ιστορία σε μια ταινία ντοκιμαντέρ που στην πρώτη της έξοδο στην Ελλάδα, στο Μουσείο Μπενάκη τον Ιανουάριο 2012 προβλήθηκε εώς τον Μάρτιο του 2012 και δημιούργησε τεράστιες ουρές.
Η Μαρία Ηλιού και ο Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας και έρευνας, φέρνουν πίσω στο κοινό, εικόνες ξεχασμένες σε «κλειστά» αρχεία αλλά και μια νέα οπτική που συμπεριλαμβάνει όλες τις κοινότητες στη ζωή της Σμύρνης, καθώς και τα δραματικά γεγονότα του 1922.
Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας. Ιστορικοί από την Αμερική και την Ευρώπη μιλούν για τη μεγάλη Ιστορία, ενώ Σμυρνιοί, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Μάλιστα, τρεις από αυτούς, ξετυλίγουν οικογενειακές μικροϊστορίες σε σχέση με τα γεγονότα, από την Ελληνική, την Αρμενική και την Τουρκική πλευρά, από τα χρόνια του κοσμοπολιτισμού ως τα χρόνια της καταστροφής.
Το ντοκιμαντέρ τεκμηριώνεται με σπάνιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό από αρχεία των Η.Π.Α και της Ευρώπης. Για πρώτη φορά δημοσιεύονται άγνωστες εικόνες της Σμύρνης από ιδιωτικές συλλογές, όπως αυτή του Pierre de Gigord, και από τα αρχεία της Library of Congress, του Πανεπιστημίου του Princeton και του Harvard, του Near East Relief, του Imperial War Museum, της Pathe, της Albert Kahn Fondation και άλλων ιδρυμάτων της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Το ιστορικό ντοκιμαντέρ και η έκθεση είναι μεγάλης σημασίας όχι μόνο γιατί το κοινό θα δει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη, αλλά και γιατί συγχρόνως οι δυο συνεργάτες, φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Μια ματιά που κρατά αποστάσεις τόσο από μια υπέρμετρα εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια.
Για την ηχητική επένδυση της ταινίας η μοντέρ εικόνας και ήχου Αλίκη Παναγή χρησιμοποίησε ήχους εποχής προκειμένου να ζωντανέψουν τα γεγονότα, ενώ ο μουσικός Νίκος Πλατύραχος, βασίστηκε σε τραγούδια από τη Σμύρνη και επιτυχίες της εποχής για να συνθέσει την πρωτότυπη μουσική του.
Ένα κείμενο της Μαρίας Ηλιού (σενάριο, σκηνοθεσία)
Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Γεννήθηκα στη Σμύρνη πριν από 90 χρόνια.
Δεν ήμουν εγώ, ήταν ο πατέρας μου ο Ανδρέας που μεγάλωσε στο Κορδελιό, έμαθε επτά γλώσσες και από μικρός ανακάλυψε τη χαρά της ζωής, σε αυτό το λιμάνι όπου η ανατολή και η δύση διασταυρώνονταν με κάθε τρόπο.
Το 1922, μετά την Καταστροφή, παιδί ακόμη, ο Αντρέας ήρθε στην Αθήνα.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου η Σμύρνη με στοίχειωνε.
Υπήρχε παντού στη ζωή μας, στο διαμέρισμα της οδού Σόλωνος όπου μεγάλωνα.
Υπήρχε στις κουβέντες μας, στα όνειρά μας και στους εφιάλτες μας. Η αποδοχή του διαφορετικού, οι καινούργιες ιδέες, η μουσική, τα γέλια αλλά και η νοσταλγία για το μαγικό τόπο που περιέγραφε ο πατέρας μου, υπήρχε με κάθε τρόπο στην καθημερινότητά μας. Καμιά άλλη πόλη στη γη δεν ήταν τόσο μοναδική.
Η φράση «Τα δαχτυλίδια πέφτουν, τα δάχτυλα μένουν» επέστρεφε συχνά, όπως και η ιδέα ότι η πραγματική φιλία είναι πάνω απ’ όλα, οι ανθρώπινες σχέσεις, η δημιουργικότητα και όχι τα υλικά αγαθά που μπορούν να εξαφανιστούν σ’ ένα λεπτό.
Στους εφιάλτες μου η Σμύρνη καιγόταν και η θάλασσα γέμιζε πτώματα, γινόταν κατακόκκινη και εγώ προσπαθούσα να σωθώ στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου. Ήδη από τότε προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή της πόλης πριν την Καταστροφή, αλλά οι φωτογραφίες είχαν χαθεί στην πυρκαγιά. Ήδη από τότε ήθελα μέσα από μια κλειδαρότρυπα ή μέσα σε ένα μαγικό φανό, να δω την καθημερινή ζωή αλλά και το τι ακριβώς συνέβη και φτάσαμε στην Καταστροφή.
Στις ελπίδες μας η Σμύρνη ήταν πάντα εκεί, θυμίζοντάς μας πως οι κοσμοπολίτικες πόλεις δεν θα σταματούσαν ποτέ να υπάρχουν και ας μετακόμιζαν αλλού.
Όταν έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό και όταν αργότερα έζησα σε διαφορετικές χώρες, έμεινα έκπληκτη όταν ανακάλυψα πως η δική μας Σμύρνη, του κοσμοπολιτισμού και της χαράς της ζωής αλλά και η Σμύρνη της καταστροφής, ήταν άγνωστη στο κοινό στην Ευρώπη και στην Αμερική. Και τότε διάβασα τη φράση του Henry Miller: «Η Σμύρνη έχει σβηστεί από τη μνήμη της ανθρωπότητας».
Η ιδέα να κάνω μια ταινία για τη Σμύρνη άρχισε να γίνεται εμμονή. Για χρόνια περίμενα τη σωστή στιγμή για να διηγηθώ την ιστορία της Σμύρνης.
Η ευκαιρία ήρθε πριν από λίγα χρόνια, όταν στην Αμερική, την ίδια περίοδο που δουλεύαμε για Το Ταξίδι. Το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική (που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2007), ανακάλυψα άγνωστο κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό σε σχέση με τη Σμύρνη. Ένοιωσα τότε ότι είχε φτάσει η στιγμή να δω επιτέλους μέσα από πραγματικές εικόνες την πόλη της Σμύρνης.
Συγχρόνως είχε ήδη ξεκινήσει από Το Ταξίδι, το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική, μια ευτυχισμένη συνεργασία με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ. Ξαναρχίσαμε να συνεργαζόμαστε και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν σα να σκάβαμε το ίδιο τούνελ από διαφορετικές πλευρές. Εγώ από την μεριά του κινηματογραφιστή, που οι εικόνες γίνονται μέσα του αφηγηματικό υλικό, ο Αλέξανδρος από τη μεριά του ιστορικού.
Κι έτσι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε, τόσο για την κοσμοπολίτικη Σμύρνη όσο και για την Καταστροφή, τιμώντας τους Έλληνες και τους Αρμένιους που χάθηκαν το 22 αλλά και την επιστήμη της ιστορίας.
Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζεται 90 χρόνια μετά την Καταστροφή.
Από τη μια, φέρνουμε πίσω τις ξεχασμένες εικόνες σε κλειστά ντουλάπια από Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά αρχεία, από την άλλη μια νέα ματιά στην ιστορία της Σμύρνης: Mια ματιά που κρατά αποστάσεις, τόσο από μια εθνικιστική αφήγηση όσο και από νεώτερες απόπειρες που αποσιωπούσαν τα τραγικά γεγονότα της Καταστροφής, παραμορφώνοντας την αλήθεια.
Η ταινία αυτή έγινε με την πεποίθηση πως η Σμύρνη παρόλο που καταστράφηκε με τραγικό τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει.
Η Σμύρνη εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, που έχει να κάνει όχι μόνο με τη Σμύρνη των θρήνων και της καταστροφής, αλλά και με τις καλές στιγμές, με τον κοσμοπολιτισμό και τη χαρά της ζωής.
Τη Σμύρνη μπορεί να την έχει κανείς πάντα μαζί του.
πηγες : http://www.athensvoice.gr/
http://cineitea.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!