Ο ΝΟΜΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ,

 

Ερμηνεία,δικαιώματα,πρόστιμα και λεπτομέρειες
Θα πρέπει να διαχωριστεί στο μυαλό μας η παραλία από τη θάλασσα, όσο και αν είναι άρρηκτα συνυφασμένα μαζί μας.
Οι νομοθετικές εξελίξεις του 21ου αιώνα και συγκεκριμένα οι νόμοι 3170/2003 και 4039/2012 που έφεραν την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά στην ανεπτυγμένη ζωοφιλικά Ευρώπη ορίζουν σαφώς ότι μπορούμε να έχουμε μαζί μας τον σύντροφο μας σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους.
Ο νεότερος 4039/2012 λοιπόν στο άρθρο 5§3 ορίζει: «Ειδικά ο ιδιοκτήτης σκύλου: α) μεριμνά για να γίνεται ο περίπατος σκύλων πάντα με συνοδό, β) οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην εξέρχεται ελεύθερα ο σκύλος του από το χώρο της ιδιοκτησίας του και εισέρχεται σε χώρους άλλων ιδιοκτησιών ή σε κοινόχρηστους χώρους «γ) για την αποφυγή ατυχημάτων υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν. Η ίδια υποχρέωση ισχύει και για τον οποιονδήποτε συνοδό του ζώου, πέραν του ιδιοκτήτη του».
Αναλυτικότερα η έννοια των κοινόχρηστων πραγμάτων, σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, είναι τόσο ευρεία ώστε να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του φυσικού αλλά και του οικιστικού περιβάλλοντος. Το άρθρο 967 του Αστικού Κώδικα ορίζει ότι «πράγματα κοινής χρήσης είναι ιδίως τα νερά με ελεύθερη και αέναη ροή, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι γιαλοί, τα λιμάνια και οι όρμοι, οι όχθες πλεύσιμων ποταμών, οι μεγάλες λίμνες και οι όχθες τους». Τα κοινόχρηστα πράγματα είναι εκτός συναλλαγής και ανήκουν είτε στο δημόσιο (αιγιαλός, παραλία) είτε στους ΟΤΑ, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη διαχείριση και την αξιοποίησή τους κατά τρόπο που να μην αναιρεί την κοινή χρήση (άρθρο 970 του ΑΚ) και να προάγει την κοινή ωφέλεια (άρθρο 969 του ΑΚ).
Κάθε πολίτης έχει την εξουσία να χρησιμοποιεί ελεύθερα τους κοινόχρηστους χώρους, εξουσία που απορρέει από το δικαίωμα της προσωπικότητας (άρθρο 57 του ΑΚ), καθώς και το δικαίωμα να απαιτεί από τους υπεύθυνους για τη διαχείρισή τους ΟΤΑ την προστασία της ακώλυτης χρήσης τους όταν αυτή παρεμποδίζεται. Κάτω από αυτά τα δυσνόητα ίσως νομικά δεδομένα κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να έχουμε μαζί το σκύλο μας στην παραλία αρκεί να τον έχουμε δεμένο με το λουρί του και να φροντίζουμε να μη χοροπηδάει στους γύρω μας ή να λερώνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις πετσέτες ή τα πράγματα τους.
Αν κάποιος λοιπόν είτε αστυνομικός είτε λιμενικός (που όπως θα εξηγηθεί δεν έχει καμία δικαιοδοσία στις παραλίες) μας ζητήσει, κατόπιν χαμού που δημιούργησε κάποιος υστερικός λουόμενος να πάρουμε το σκύλο μας από την παραλία δεν έχουμε παρά να τους υπομνήσουμε τα ανωτέρω για να μας αφήσουν ήσυχους.
Με ερωτήσεις τους στυλ:
-«ξέρεις τι λένε οι νόμοι;»
- «να σου πω τι λέει το άρθρο 5 του ν. 4039/2012;»
-«ξέρεις τι αναφέρει ο αστικός κώδικας και το Σύνταγμα για τους κοινόχρηστους χώρους;»
-«θέλεις να ρωτήσεις τι σημαίνει προσβολή της προσωπικότητας μου κατά τον αστικό κώδικα;»
-«από πού και ως που μου καταπατάς το δικαίωμα της ακώλυτης χρήσης κοινόχρηστων πραγμάτων;»
μάλλον κάμπτεται εύκολα ο ημιμαθής αστυνομικός ή λιμενικός.
Η χαριστική βολή έρχεται με την ερώτηση: «θα πρέπει να μιλήσεις με το διοικητή σου για το τι σημαίνει παράβαση καθήκοντος».
Όταν όλοι αυτοί διαπιστώσουν ότι γνωρίζετε, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι πέρα από τα να σας αφήσουν να απολαύσετε τη συντροφιά του φίλου σας στην παραλία. Βέβαια βασική προϋπόθεση είναι να έχετε τηρήσει και εσείς τις υποχρεώσεις σας σε σχέση με τον περίπατο του σκύλου σας και να μην ζητάτε τα ρέστα αν τυχόν καταπατάτε τον νόμο…

ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Εδώ επικρατεί το απόλυτο αλαλούμ. Ουσιαστικά δεν υφίσταται από κάποιο νόμο απαγόρευση αλλά υπάρχει ο Γενικός Κανονισμός Λιμένα Λαυρίου (άρθρο 230 παρ. 1 ζ της Υ.Α. 1046/1978, η οποία εξεδόθη κατ΄ εξουσιοδότηση του άρθρου 156 του ν.δ. 187/1973 του ΚΩΔΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ).
Αναλυτικότερα κατά τη διάταξη του άρθρου 230 παρ. 1ζ΄του Γενικού Κανονισμού Λιμένα Λαυρίου, ο οποίος επέχει ισχύ αστυνομικής διατάξεως και εγκρίθηκε με την απόφαση 1046/1978 του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας κατ` εξουσιοδότηση του άρθρου 156 του ν.δ. 187/1973 περί Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου, απαγορεύεται η κυκλοφορία ζώων καθώς και το λούσιμο αυτών σε χώρους λουομένων.
Βέβαια θα πρέπει να επισημανθεί ότι σε σχέση με την κυκλοφορία των σκύλων μας στην παραλία δεν ισχύουν πλέον αυτά που αναγράφονται στο Γενικό Κανονισμό Λιμένα Λαυρίου αφού πλέον νεότεροι νόμοι (όπως αναλύεται ανωτέρω) έχουν λύσει το θέμα. Επίσης εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πως ο Γενικός Κανονισμός Λιμένα Λαυρίου πιάνει όλη την Επικράτεια. Ο λόγος είναι ότι δεν υφίσταται άλλη ρύθμιση (θετική για τους ιδιοκτήτες σκύλων ή αρνητική γι’ αυτούς) οπότε κατ’ αναλογία έχει θεωρηθεί ότι καταλαμβάνει το σύνολο της Επικράτειας.
Η νομική θέση της εταιρείας μας πάντως είναι ότι κάτι τέτοιο δεν είναι νομικά ορθό. Η ως άνω διάταξη για την απαγόρευση ζώων στις παραλίες αφορά μόνο τον Γενικό Κανονισμό Λιμένος Λαυρίου και τον χώρο ευθύνης του και δεν μπορεί να ευσταθεί η κατ΄ αναλογία εφαρμογή του και στις άλλες ελληνικές παραλίες. Αυτό σημαίνει όμως ότι θα πρέπει κάποιος να μπλέξει με μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, να φτάσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να αποφανθεί το ανώτατο αυτό δικαστήριο για το αν μπορεί να υπάρξει επέκταση του σε όλες τις ελληνικές παραλίες.
Περαιτέρω με την εγκύκλιο Μ.Φ. 3111.10/1/93/20-05-93 της Διεύθυνσης Λιμενικής Αστυνομίας του ΥΠΕΝ, η οποία επαναλαμβάνεται και στη νεότερη υπ΄ αριθμ. πρωτ. Μ.Φ. 2119.4/3/06/16-06-2006 σύμφωνα με την οποία «…Στην περίπτωση κατά την οποία σε μία τοποθεσία ή παραλία (στην οποία δεν παρευρίσκονται την δεδομένη χρονική στιγμή λουόμενοι) κυκλοφορεί ιδιοκτήτης ζώου μαζί με αυτό ή ο εν λόγω προβαίνει στο λούσιμο του ζώου, τότε ο ιδιοκτήτης δεν διαπράττει παράβαση. Εάν όμως στην ίδια τοποθεσία καταφθάσουν λουόμενοι, τότε ο ιδιοκτήτης οφείλει, είτε να το απομακρύνει από την τοποθεσία αυτή, είτε να το διατηρήσει ασφαλισμένο σε απόσταση από τους λουόμενους τέτοια που να μην παρενοχλούνται αυτοί προκειμένου να μην διαπράττει την ανωτέρω παράβαση».
Εδώ λοιπόν έγκειται το μεγάλο αλαλούμ. Στην πράξη θα πρέπει να διακριβωθεί ποια παραλία θεωρείται οργανωμένη και ποια όχι. Είναι δηλαδή θέμα ερμηνείας του τι θεωρείται χώρος λουομένων. Σύμφωνα με τις παραπάνω εγκυκλίους, η ύπαρξη λουομένων σε μία θαλάσσια περιοχή αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τον χαρακτηρισμό της περιοχής αυτής ως χώρου λουομένων και την ως εκ τούτου, εφαρμογή της απαγόρευσης της ως άνω διάταξης για τον χώρο αυτό, με άλλα λόγια όλες οι ελληνικές παραλίες είναι εν δυνάμει χώροι λουομένων.
Η πρακτική των δικαστηρίων (νομολογία) έχει βγάλει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αποφάσεις σε υπόθεση που ταλάνισε τη δικαιοσύνη. Ετσι το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών (δίκασε ως Εφετείο) αποφάσισε ότι στις μη οργανωμένες παραλίες μπορεί ο καθένας να απολαμβάνει το μπάνιο του με τον σκύλο του και προχωρώντας στη συνέχεια σε συσταλτική ερμηνεία της παραπάνω διάταξης του Γενικού Κανονισμού Λιμένα Λαυρίου, έκρινε ως χώρο λουομένων όχι όλες τις περιοχές των ακτών που είναι προσιτές για θαλάσσια μπάνια, αλλά μόνον εκείνες που έχουν λουτρικές εγκαταστάσεις.
Το θέμα όμως παραπέμφθηκε στον Αρειο Πάγο που εξέδωσε μία ακριβώς αντίθετη απόφαση κρίνοντας ότι αρκεί η παρουσία και ενός μόνο λουόμενου για να θεωρηθεί χώρος λουομένων.
Ετσι κάτω από αυτά τα δεδομένα και αφού ο Αρειος Πάγος είναι ανώτερο δικαστήριο προκύπτει ότι μπορούμε να κάνουμε μπάνιο με το σκύλο μας σε παραλία που δεν υπάρχει λουόμενος. Σε περίπτωση όμως που εμφανιστεί θα πρέπει να τον απομακρύνουμε το σκύλο μας από τη θάλασσα (όχι από την παραλία) για να απολαύσει το μπάνιο του ο λουόμενος. Αν εκεί τσακωθούμε διότι μας το ζήτησε και εμείς δεν ανταποκριθήκαμε και φωνάξει Λιμενικό ή Αστυνομία τότε κινδυνεύουμε με επιβολή προστίμου.
ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ. Εδώ υπάρχει ένα πολύ ωραίο νομικό τρυκ. Αυτός που επιβάλει το πρόστιμο βεβαιώνοντας την παράβαση μας πρέπει να είναι αστυνομικός ή δημοτικός αστυνομικός (αν υφίσταται δημοτικής αστυνομία) και ουχί λιμενικός.
Αυτό συμβαίνει διότι οι παραλίες ανήκουν στην δικαιοδοσία των αστυνομικών και όχι των λιμενικών αρχών (άρθρο 3 παρ. 1 περ. β του ν.δ. 444/1970). Σύμφωνα με την γνωμοδότηση του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Σύρου κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ : «Αρμοδιότητα του Λιμενικού Σώματος για τη διενέργεια προανακριτικών και αστυνομικών πράξεων υφίσταται στους λιμένες και στις χερσαίες ζώνες αυτών, αυτή δε, επεκτείνεται και στις παραλίες, στις οποίες διενεργούνται εργασίες οι οποίες είναι συναφείς με τη λειτουργία των λιμένων. Σε οποιαδήποτε άλλη παραλία, αρμόδια είναι η κατά τόπο αστυνομική αρχή, εξαιρουμένων βέβαια των περιπτώσεων που διενεργούνται οι εργασίες. Οπότε ο εν λόγω χώρος (σ.σ. η παραλία δηλαδή στην οποία διενεργούνται εργασίες συναφείς με την επέκταση των λιμένων) εξομοιώνεται με λιμένα και χερσαία ζώνη λιμένα, ιδρυόμενης σ’ αυτήν την περίπτωση σχετικής αρμοδιότητας του Λιμενικού Σώματος.»
Επομένως, οι τόποι αρμοδιότητας του Λιμενικού, όπως αυτοί καθορίζονται από το νόμο, αφορούν την θαλάσσια περιοχή, τους λιμένες και τις χερσαίες ζώνες των λιμένων και ΟΧΙ τις παραλίες εν γένει και επομένως, το τυχόν πρόστιμο στις παραλίες πρέπει να το κόψει η αστυνομία, εκτός εάν σε κάποιο τόπο δεν υπάρχει αστυνομία (πχ κάποια νησιά), οπότε το κόβει η λιμενική αστυνομία.
Αν λοιπόν βεβαιώσει πρόστιμο λιμενικός (σε περίπτωση όμως που υπάρχει αστυνομικό τμήμα στην περιοχή) τότε αυτή η βεβαίωση της παράβασης και το συνακόλουθο πρόστιμο είναι άκυρο. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά πάτε την επόμενη ημέρα και καταθέτετε μία ένσταση στην υπηρεσία που σας έκοψε την κλήση για πρόστιμο και εκείνη υποχρεούται να το σβήσει.

Ευχαριστούμε για τις συμβουλές την

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΖΙΦΑΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Τζώρτζης Μαρ. Ρούσσος (Το κείμενο μοιράστηκε τον 7/14 και ήταν μέρος του σεμιναρίου του ΕΚΕΣ «Σκύλος και Διακοπές» .το ίδιο σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί σύντομα σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί)

πηγη: https://www.facebook.com/pages