Πόσοι από εμάς ξενιτευτήκαμε στην ίδια την ζωή μας: απο την ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Μικραίνει η ζωή μέρα με τη μέρα και όσοι νομίζουμε ότι είναι ατελείωτη, αφήνουνε τις στιγμές της να χάνονται και τα καημένα χρόνια μας να τριγυρνούν ξυπόλητα ψάχνοντας σάρκα να ντυθούν. Απορώ πώς κάνουμε ισορροπία σ' ένα πόδι ενώ μπορούμε να βαδίζουμε με τα δύο.

Απορώ γιατί δεν αντιδρούμε όταν φοβισμένα πετά η καρδιά μας. 

Απορώ για όλη αυτή την αδικία που γύρω μας σέρνει αλυσίδες κι ενώ ξεκινάμε με μαύρα μαλλιά όταν γίνονται λευκά δεν έχουμε ακούσει ακόμα τον ήχο του δίκιου.

Πόσο απέχει η ανθρώπινη όαση από το σπίτι μας; 

Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου εσύ που τούτη την στιγμή που διαβάζεις τούτα μου τα λόγια, πόσες φορές γέλασες και πόσες έκλαψες;

Ποιος είδε κείνες τις σιωπές σου να μιλούν με κουβέντες που καίνε σαν κάρβουνο;

Πες μου θαρρετά με τη φωνή του παιδιού, του εφήβου, την φωνή του ώριμου νου σου, σ' αγάπησαν όσο αγάπησες; 

Πήρες όσα έδωσες; 

Ηρθαν στιγμές που ήθελες να πνιγείς σ' ένα ποτήρι δάκρια;

Ενιωσες ποτέ σαν ένα μοναχικό τραγούδι που έψαχνε ένα γραμμόφωνο για να πει τον πόνο του; Ηρθαν στιγμές που μέθυσες από μια ζεστή αγκαλιά; 

Επαψες ποτέ να περιμένεις τη δικαίωση;

Σε παρακαλώ μην πάψεις να ελπίζεις και μην το βάλεις ποτέ κάτω... μ' ακούς; 

Ποτέ!!... 

Να δες το ακρογιάλι... κείνο το ακρογιάλι της γαλήνης... κοντεύεις... σε λίγο φτάνεις και τότε θα με θυμηθείς!
ΚΕΙΜΕΝΟ:ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει  επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ....