Η ΑΛΗΘΕΙΑ… το πιό πικρό μου μάθημα... : από την Άννα Μπιθικώτση

Αλήθειες θα γράφω μέσα από αλληλογραφίες σιωπής που θα γίνονται ομιλητικές αφού παραλήπτες της ηχηρής σιωπής μου θα είναι καρδιές και ψυχές σαν τις δικές σας, φίλοι και αδέλφια μου.
Αλήθειες θα σας γράφω γραμμένες από τη γλώσσα των δακτύλων μου.
Αλήθειες που θα συγκατοικούν στο πλαίσιο μιας χάρτινης σελίδας …
Θα είμαι η «χάρτινη γυναίκα» που θα θελήσει να δέσει πληγές με επιδέσμους ελπίδας, που θα επιμένει να ονειρεύεται στο πείσμα των άλλων εν έτη 2014 την ανατολή ενός καλύτερου κόσμου.
Που θα αντιδρά στις «ηνωμένες ληστείες ονείρων» , αγάπης, ρομαντισμού…
Θα είμαι η «χάρτινη γυναίκα» που θα αρνιέται με σύμμαχο τη πένα της να μετρήσει στο όνομα της ελευθερίας νεκρούς…
Μαύροι καιροί και πολλά τα χαλασμένα μυαλά, τα ματωμένα χέρια, οι φιμωμένες ιδεολογίες… μα πιο πολλά τα ανυποψίαστα βρέφη στη κούνια του νέου μας αιώνα…
Στις οθόνες του κόσμου ο θάνατος σπάει όλα τα ρεκόρ ακροαματικότητας σε παράλληλες διαδρομές με τη βία και των ανθρώπων τα βάσανα..
Και εμείς παρατηρητές δικάζουμε από το σίγουρο έδρανο του καναπέ μας, βγάζοντας αποφάσεις για ήρωες και αντιήρωες, για σταυρωτές και σταυρωμένους…
Συνηθίσαμε την οσμή των άψυχων σωμάτων;
Τους ήχους των τυμπάνων του πολέμου;
Τις λέξεις που πυροβολούν όταν βγαίνουν από τη «κάνη» των χειλιών , ανθρώπων που αγαπηθήκαμε με πάθος;
Διαβάζοντας λιγότερα βιβλία , ποίηση , ακροατές σε τραγούδια αποχαύνωσης στενεύουν η καρδιά και οι ορίζοντες μας για ανάσες λευκές, ανάσες ελεύθερες…
Με αυτές τις σκέψεις φίλη και φίλε μου σας συστήνομαι ως αποστολέας στη πρώτη μου αλληλογραφία μαζί σας.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα να σας γράφω το πρώτο μου γράμμα..
Περασμένα μεσάνυχτα …
Μόλις πριν λίγα λεπτά άκουσα μια φωνή μες τη σιωπή της νύχτας να μου απαντά τη στιγμή που μονολογούσα γράφοντας τη λέξη «φοβάμαι»
«Φοβάσαι; Μη φοβάσαι Άννα υπάρχω εγώ»
«Ποιός είσαι…. ποια είσαι»;
«Θα με ανακαλύψεις σε λίγο..έλα πες μου τι φοβάσαι , μίλα μου..»
«Φοβάμαι να μετρώ εκτελεσμένες ψυχές και σώματα κάθε που νυχτώνει..
Φοβάμαι πως δεν υπάρχουν λόγια τρυφερά να ντύνουν με ηχοχρώματα το μεγάλο θαύμα των αιώνων την αγάπη..!
Φοβάμαι γιατί με τρομάζουν στις μέρες μας τα μεγάλα λόγια των Ηγετών.
Φοβάμαι τα λαμπερά ονόματα που με σκοτεινιάζουν..
Φοβάμαι γιατί γνωρίζω ότι μπορεί κάποιος να είναι ήρωας χωρίς να ερημώνει τη γη και όμως και δε το κάνει..
Φοβάμαι γιατί τα τραγούδια έγιναν τούτες τις άγριες και κουρσάρικες εποχές πιο οδυνηρά αφού χάθηκαν οι λατέρνες από τους ήχους της ζωής …
Φοβάμαι τον έρωτα που στις μέρες μας τον είπαμε aids…
Φοβάμαι πως το χιόνι θα λουστεί φέτος με αίμα…
Φοβάμαι πως δε θα χουν χρώματα και αρώματα τα τριαντάφυλλα του κήπου μου…
Φοβάμαι τους ανθρώπους που πίστεψα, που λάτρεψα ..αυτούς που αντί αντίδωρου αγάπης με πότισαν κώνειο…
Φοβάμαι τους λουστραρισμένους συμβιβασμούς…
Φοβάμαι … τόσα και τόσα …
Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, τα σκουριασμένα χείλη μου μ΄ ένα κατακόκκινο φιλί να ντύσω..
Φοβάμαι να κρατήσω μέσα στα χέρια μου ένα χέρι που να μην είναι μαχαίρι…
Φοβάμαι..»
Το μονόλογο των φόβων μου έσπασε η φωνή που με είχε επισκεφτεί ωστόσο, λέγοντας μου τρυφερά και αποφασιστικά:
«Φτάνει μη μου φοβάσαι πια , υπάρχω εγώ»
«Εσύ;
Πες μου τελικά ποιος ..ποιά είσαι;»
«Η ορθή ψυχή σου, ο εαυτός σου!
Έλα τώρα, χαμογέλασε μου, πάρε μια βαθειά ανάσα, καλόπιασε τους φόβους σου και πες «είμαι καλά».
Πίστεψε πάλι στον άνθρωπο μα πάνω απ΄ όλους κι απ΄ όλα σε ΣΕΝΑ !
Υπάρχουν αλήθειες που δε γερνούν και ταξιδεύουν σε τούτο τον κόσμο το μικρό το μέγα , από αιώνα σε αιώνα..
Υπάρχουν μύριες ελπίδες και όνειρα!
Υπάρχει όμως και ένα μάτι…»
«Ενα μάτι;» ρώτησα απορημένη…
Τότε η ομιλητική σιωπή χαμογέλασε και με περίσσια γλυκύτητα μου εξήγησε:
«Ναι , Άννα , Υπάρχει ένα μάτι το τρίτο μάτι που αν ανακαλύψεις ότι το έχεις κι εσύ , τότε με αυτό θα δεις τον κόσμο με άλλη θωριά.
Και τότε θα αντέχεις ,θα υπομένεις θα επιμένεις σε κάθε διαδρομή ζωής .Θα αγωνίζεσαι με τόλμη πρωτόγνωρη! Θα οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο για να γίνει αιώνα η σοδειά ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ των παιδιών μας..
Γι αυτό σου λέω … χαμογέλα και μη σωπαίνεις μέσα σου την ομορφιά του κόσμου , αφού η θάλασσα είναι δική σου και ο ουρανός στα μέτρα σου…»

το κείμενο αρχικά δημοσιεύτηκε στο http://www.4news.gr/

Σχόλιο απο Skouliki: ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη Αννα για την τιμή που μου κάνει επιτρέποντας μου να δημοσιεύω εδώ μερικά από τα έργα της...
ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ....