μπορεί…: ένα ακόμα ποίημα του Μάριου Ζαμπίκου (Μαράκος)

μπορεί ο ήλιος κάποτε να σκοτεινιάσει,
μπορεί ο χρόνος βαθειές ρυτίδες να χαράξει
μπορεί τα δάκρυα της ψυχής να ξεχειλίσουν
και φιλορόισμα πικρό να ξεφυλίσουν
   
μπορεί οι τόσες αναμνήσεις να περάσουν
μπορεί τα μάτια μου το φώς να τα κουράσουν
μπορεί τα όνειρα μου τις βραδυές να είναι άδεια
κι οι σκέψεις μου να ψηλαφούνε στα σκοτάδια

μπορεί αντίκρυσμα ψυχής άδικα να προσμένω
σαν τον δεσμώτη του Καυκάσου να υπομένω
μπορεί να μας χωρίζει απόσταση μεγάλη
και κακοτράχαλα βουνά που δεν σιμώνουν γλάροι

μπορεί κάτι καινούργιο ν άρχισε και να μη το γνωρίζεις
μες της καρδιάς τα τρίσβαθα ίσως το νανουρίζεις
μπορεί νάναι ξεκίνημα για μια καινούργια μέρα
μπορεί και νάναι σύννεφο που τρέχει στον αγέρα

Μαράκος

Μάριος Ζαμπίκος
(Μαράκος)

Ευχαριστώ τον Δάσκαλο και φίλο Μάριο Ζαμπίκο (Μαράκος) για την άδεια που μου έδωσε να αναδημοσιεύσω μερικά έργα του...