ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΟΥΛΙ, ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς, ξακουστός για το όμορο περιβόλι του. Αυτό το περιβόλι είχε μέσα μια πορτοκαλιά, που έκανε ολόχρυσα πορτοκάλια. Κάθε φορά που ωρίμαζαν , ο βασιλιάς τα μέτραγε, όμως την επόμενη μέρα έλειπε πάντα ένα πορτοκάλι.

Στο τέλος, θύμωσε. Έβαλε φρουρούς να φυλάνε  την χρυσή πορτοκαλιά, αλλά μόλις εσήμεναν μεσάνυχτα τους έπαιρνε ο ύπνος κι έτσι το πρωί πάντα έλειπε ένα πορτοκάλι.

Τι να κάνει ο βασιλιάς, αποφάσισε να βάλει τον γιο του να φυλάει την πορτοκαλιά. Πράγματι τα μεσάνυχτα άκουσε ένα ανάλαφρο φτερούγισμα και στο φως του φεγγαριού βλέπει να έρχεται ένα πουλί, που ΄όπως πετούσε έφεγγε σαν ήλιος. Πήγε να καθίσει στην πορτοκαλιά, μα το βασιλόπουλο το σημάδευε να το χτυπήσει. Εκείνο τρόμαξε και ξέφυγε μα δεν πρόλαβε και τραυματίστηκε στο ένα του φτερό.

Το βασιλόπουλο μάζεψε το φτερό και το παρέδωσε στον πατέρα του. Εκείνος μόλις το είδε είπε ότι πρέπει να πιάσουν το χρυσό πουλί που ασφαλώς αξίζει χίλιες φορές περισσότερο.

Έτσι το βασιλόπουλο περίμενε να έρθουν μεσάνυχτα για να πιάσει το χρυσό πουλί. Όμως αυτό δεν ήρθε, οπότε αποφάσισε να πάει να το βρει. Ξεκίνησε με την ελπίδα, και έχοντας μαζί του το φτερό που είχε σημαδεύσει με την σαΐτα. Στο δρόμο συνάντησε μια αλεπού που είχε ανθρώπινη φωνή.

-         Γεια και χαρά σου βασιλόπουλο. Μη με χτυπήσεις και εγώ θα σε βοηθήσω να βρεις το χρυσό πουλί. Έλα ανέβα στην ουρά μου να σε πάω πιο γρήγορα και από τον άνεμο.

Πράγματι έφτασαν σε ένα παλάτι, αλλά οι φρουροί κοιμόντουσαν.

-         Θα τους περάσεις είπε η αλεπού. Θ’ ανέβεις τα σκαλοπάτια, θα μπεις στο τελευταίο δωμάτιο κι εκεί θα δεις δυο κλουβιά. Το ένα το χρυσό και το άλλο το ξύλινο, το πουλί εκείνη την ώρα θα κάθεται πάνω στα χρυσά πορτοκάλια. Να το πιάσεις και να το βάλεις μέσα στο ξύλινο κλουβί, μα πρόσεχε μην κάνεις λάθος και το βάλεις στο χρυσό γιατί τότε θα το χάσεις.

Πράγματι το βασιλόπουλο έκανε όπως του είπε η αλεπού αλλά πάνω στη σαστιμάρα του έβαλε το πουλί μέσα στο χρυσό κλουβί. Μονομιάς το πουλί εξαφανίστηκε και στη θέση του παρουσιάστηκε ένας μάγος. Ο μάγος Κουρταλιώτης.

-         Το έχασες το χρυσό πουλί, μα αν μου φέρεις το χρυσό άλογο που τρέχει γρηγορότερα κι από το αγέρι τότε θα στα δώσω και τα δυο.

Το βασιλόπουλο δεν είχε τι άλλο να κάνει και συλλογισμένο ξεκίνησε να βρει το άλογο. Μα που όμως;

Τότε βλέπει μπροστά του, την φίλη του την αλεπού.

-         Είδες τι έπαθες; Άντε ανέβα στην ουρά μου να σε πάω στο παλάτι του αλόγου. Πρόσεξε όμως τι σου λέω. Το παλάτι βρίσκεται σε ένα ξέφωτο. Εκεί πριν μπεις μέσα θα κάψεις το φτερό από το χρυσό πουλί και ότι μείνει στα χέρια σου θα το ταΐσεις στο άλογο. Θα του φορέσεις το χρυσό σαμάρι, θα ανέβεις επάνω και εκείνο θα σε πάει ολοταχώς στον μάγο Κουρταλιώτη. Την συνέχεια θα την δεις μόνος σου, αρκεί να κάνεις ότι σου λέω.

Πράγματι το βασιλόπουλο, αυτή τη φορά δεν λάθεψε , έτσι το χρυσό άλογο τον πήγε κατευθείαν στον μάγο. Εκείνος μόλις είδε το άλογο κρέμασε στο λαιμό του ένα κολιέ, πήρε το χρυσό σαμάρι, χτύπησε παλαμάκια τρεις φορές και νάσου η αλεπού. Στάθηκε δίπλα στο άλογο κάθισε πάνω στο χρυσό σαμάρι και αμέσως μια πεντάμορφη βασιλοπούλα παρουσιάστηκε μπροστά τους. Καβαλάνε το άλογο με το βασιλόπουλο, φτάνουν στο παλάτι του χρυσού πουλιού όπου το βάλανε στο ξύλινο κλουβί. Μετά αφού σιγουρεύτηκε ότι το πουλί είναι φυλακισμένο το άρπαξε και ρίχνοντας  μια καμιτσιά στα καπούλια του αλόγου έφυγαν για το παλάτι του βασιλιά.

-         Γύρισες νικητής με το χρυσό πουλί, του είπε ο πατέρας του όταν έφτασαν. Έχεις και το χρυσό άλογο! Η αλεπού όμως που είναι;

-         Νάτην! Απάντησε με χαρά το βασιλόπουλο. δείχνοντας την όμορφη βασιλοπούλα. Το κακό πνεύμα του δάσους την είχε μαγέψει και θα γινόταν ξανά άνθρωπος μόνο αν ένα βασιλόπουλο την άκουγε και έκανε ότι του έλεγε μια αλεπού.

-         Παιδί μου είμαι πολύ χαρούμενος γιατί θα σε παντρέψω με την βασιλοπούλα αλλά κυρίως γιατί σου αφήνω τον θρόνο μου και τον λαό μου και ξέρω καλά ότι θα βασιλέψεις δίκαια.

Από τότε συντροφιά με την βασιλοπούλα το χρυσό πουλί και το χρυσό άλογο ζήσανε ευτυχισμένοι και άλλο δεν έκαναν παρά να θυμούνται το παθήματα και τα μεγαλεία τους.

Γιαγιάκα Aννα