Κάθε δική μου ανατολή...

     

Πόσο μου αρέσει την αυγή
Να κάθομαι έξω στην αυλή
Τον ήλιο να βγει να περιμένω
Το διάσελο να δω  κοκκινισμένο

Οι πρώτες ακτίνες ντροπαλές
Κόκκινες, ροζ αφήνουν πινελιές
Ποια ομορφιά να συγκριθεί
Με αυτή του ήλιου την ανατολή

Πότε δειλά πότε σκληρά
Ξάφνου θολώνει τη ματιά
Μια αχτίδα από του ήλιου φως
Κι αίφνης γίνεσαι τυφλός

Με την ματιά γεμάτη φως
Με μια σταγόνα πιο σοφός
Η μέρα μου αρχίζει από το πρωί
Με την ελπίδα καλή να  βγει

Σαν χάσω του ήλιου την ανατολή
Μου μοιάζει μέρα κουτσή από ζωή
 Κάθε μέρα μια  νέα ζωή
Να μου χαρίσει η ανατολή.

Skouliki