Για ακόμη μια φορά η καλή μου φίλη Καίτη Λυμούρη που ασχολείται ανιδιοτελώς και αφιλόκερδος ως ερευνήτρια της ιστορίας και των παραδόσεων της Ζακύνθου, με βοήθησε με τις γνώσεις της και την πολύτιμη εμπειρία της τις περιγραφές αλλά και τις συμβουλές της για να μεταφέρω εδώ τον τρόπο που γίνονταν οι γάμοι στην Ζάκυνθο στα παλιότερα χρόνια.
Την εβδομάδα που θα γινόταν γάμος, τα δυο σπίτια (του γαμπρού και της νύφης), βρισκόταν σε μεγάλη κίνηση και προετοιμασία. Περισσότερο στο σπίτι της νύφης, που ετοίμαζαν τα προικιά. Την προπαραμονή του γάμου, ήταν όλα έτοιμα.
Τα προικιά της νύφης καλοσιδερωμένα και φρεσκαρισμένα, με κόκκινες κορδέλες και πολύχρωμα μεταξωτά μαντήλια σκεπασμένα, με όλα τα φορέματα κρεμασμένα ένα-ένα, για να τα βλέπει ο κόσμος έπαιρναν τη θέση τους στο μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού, στο ''πόρτεγο'', δηλαδή, στη σάλα. Όλοι οι συγγενείς πάγαιναν εκεί να κεραστούν, να δούνε τα προικιά και να ευχηθούν.
Χοροί και τραγούδια από τις νέες κοπέλες, λαμπραίναν τη μέρα. Αυτό, γινόταν την πέμπτη. Την παρασκευή, κατά το μεσημεράκι, ο γαμπρός με τους δικούς του, πήγαιναν να πάρουν τα προικιά. Έτρωγαν, έπιναν, γλεντούσαν και το απογευματάκι έπαιρναν τα προικιά και τα πήγαιναν στο σπίτι του γαμπρού, όπου τους περίμεναν οι στενοί συγγενείς. Οι γυναίκες ετοίμαζαν στα μπαούλα και στις ντουλάπες τα ρούχα της νύφης, έστρωναν το νυφικό κρεβάτι και όλα ήταν έτοιμα, περιμένοντας την Κυριακή που θα γινόταν το στεφάνωμα.
Την Κυριακή όπου θα γινόταν ο γάμος ξεκινούσε από το σπίτι του γαμπρού η ''γαϊδουροκαβαλαρία' για το σπίτι της νύφης. Εκεί στο σπίτι της νύφης και όχι σε εκκλησία προσκαλούταν και ο ιερέας που θα έκανε τον γάμο.
Στα χωριά, το μόνο μέσο συγκοινωνίας ήταν τα συμπαθητικά γαϊδουράκια τα μουλάρια και τα άλογα, είτε σαν ζώα ίππευσις είτε ζεμένα με κάρα καρότσες ή άμαξες.
Εκείνα τα χρόνια, το νησί ήταν γεμάτο από τα υπομονετικά αυτά ζώα, ορισμένοι είχαν μουλάρια και πολύ λίγοι (συνήθως οι πλούσιοι) άλογα, καθώς το άλογο θέλει πολύ φροντίδα και καλο φαγητό, αντίθετα το γαϊδουράκι και το μουλάρι που τρώνε ότι βρουν και δεν αρρωσταίνουν εύκολα. Μάλιστα, είχαμε μια ράτσα από μεγάλα γαϊδούρια με μεγάλα αυτιά, ψηλά και δυνατά σαν μουλάρια, τα οποία τα αποκαλούσαν Κυπραίικα γαϊδούρια. Ο κάθε νοικοκύρης είχε και από ένα δεμένο στην αυλή του, που ήταν το δεξί του χέρι, για όλες του τις δουλείες του. Την ημέρα του στεφανώματος εκείνα τα καλά ζώα, βρίσκονταν στις δόξες τους. Τα αφεντικά τους τα καθάριζαν, τους έβαζαν καινούριες καπιστράνες και σχοινιά, τα έστρωναν με χρωματιστά απλάδια και κάθονταν πάνω τους στολισμένοι και χαρούμενοι.
Μπροστά πήγαινε ο προξενητής, ακλουθούσε ο γαμπρός και στη συνέχεια οι άλλοι συγγενείς. Οι γυναίκες με τα πλουμιστά τους φορέματα, οι άντρες με τις καινούριες τους φορεσιές κα τα άσπρα πουκάμισα, έδιναν μια γραφικότατη εικόνα.
Στο σπίτι της νύφης γινόταν ο γάμος από τον παπά, έτρωγαν γλεντούσαν και στο τέλος έφευγαν πάλι ''γαϊδουροκαβαλαρία'' αυτή την φορά και με την νυφη για να πάνε στο σπίτι του γαμπρού.
Οι βιολιτζήδες έπαιζαν τα όργανα και τραγουδούσαν με όλη τους τη δύναμη. Ο κόσμος, απο όπου πέρναγε η ''γαϊδουροκαβαλαρία'', έτρεχε να τους δει, να τους ευχηθεί , να τους ράνει με άνθη και ρύζι, για τα στεριώματα.
να κει μια καντάδα που κολλάει στην περίσταση!
Σχόλιο από Skouliki:
Ευχαριστώ θερμά την Καίτη Λυμούρη για την διάθεση της πνευματικής της ιδιοκτησίας προς δημοσίευση εδώ!!
Πηγη: Καίτη Λυμούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!