Γρηγόρης Μπιθικώτσης 11/12/1922-7/4/2005(από την Αννα Μπιθικώτση)

Γρηγόρης Μπιθικώτσης 11/12/1922-7/4/2005
55 χρόνια προσφοράς, 83 χρόνια ζωής.Μια επική φωνή που δεν σε αφήνει να κλάψεις παρά μόνο από περηφάνια. Μια φωνή δωρική που «κοιτά» από ψηλά.Μια φωνή που δίνει διέξοδο.
Τιμήθηκε, δοξάστηκε, αγαπήθηκ...ε ενώ ζούσε, δεν περίμενε να πεθάνει για να γίνει μύθος.Αυτός ο μύθος ήταν ο δικός σας Μπιθικώτσης, ο δικός μου πατέρας Γρηγόρης, που θα ήθελα σήμερα που συμπληρώνονται 7 χρόνια από το θάνατό του, να με ακούσει να του λέω πώς κράτησα εγώ όλη του τη ζωή.    
Εγώ πατέρα μου, κράτησα όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή σου
«Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές», «Στο περιγιάλι το κρυφό»,
«Στα περιβόλια με τους ανθισμένους κήπους, στη «Φτωχολογιά»,
«Στο Περιστέρι», στη «Δραπετσώνα»,στην «Καισαριανή».
Γιατί ένα «Δειλινό», σα «Χρυσοπράσινο φύλλο» μίλησες με τον «Καημό», γιατί ήσουν «Αετός χωρίς φτερά», «Άμαξα μες στη βροχή», γιατί ήταν «Άπονη η ζωή» μαζί σου τότε …
«Μέσα στο παλιό μας σπίτι»,
Έκανες «Υπομονή», έλεγες «Αύριο πάλι»,
«Θα΄ ρθει άσπρη μέρα και για μας»…
Ήσουν «Του Βοτανικού ο μάγκας»,
μπήκες «Στου Αποστόλη το κουτούκι»,
«Στου Μπελαμή το ουζερί»,
μες στην «Υπόγεια την ταβέρνα», φιλοσόφησες τη ζωή,
«Από το Α ως το Ω» και ας μην είχες «βγάλει το σχολείο» …
«Άνθη της πέτρας» οι προσευχές σου στη «Μάνα και στην Παναγιά».
«Μέρα Μαγιού»,«Μια Κυριακή», «Στο παραθύρι στέκοσουν» φοβόσουν μη χαθείς, μα εσύ «Γλυκέ μου, δε χάθηκες», στις φλέβες όλων μπήκες, γιατί «Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες»
Γιατί ήπιες το «Αθάνατο νερό για να χαρείς ακέριο το όνειρό σου» …
Σε τούτο το στενό, σε τούτο το δρομάκι»,
« Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», ο Βαμβακάρης, «ο κυρ-Θάνος»,
«ο μπατίρης ο Λουκάς», που δε «λογάριαζαν το χρήμα»,
μαζί τους και ο Μάνος με ένα «Γαρίφαλο στο αυτί»,
ο Μίκης με «Ροδόσταμο» στα χείλη,
ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και πόσοι άλλοι ακόμη παρέα με τους ποιητές, έριξαν μια «Ζαριά καλή» και για σένα,
«Έλαμψαν τα ματόκλαδά σου» και είπες: «ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΩ!»
«Ποιος να το πει» ότι θα «σήμαναν για σένα οι καμπάνες».
Ότι θα σου «έσφιγγαν το χέρι», ότι θα «τράβαγε η ζωή σου την ανηφόρα κι εσύ ψηλά, πολύ ψηλά θ’ ανέβαινες,
με σημαίες και με ταμπούρλα».
Εσύ, το «Ένα χελιδόνι», που βγήκε στους ουρανούς
«Με το λύχνο του άστρου», για να «Ανοίξεις το στόμα σου»
και να τραγουδήσεις τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης»,
για να υμνήσεις «Της αγάπης τα αίματα».
Εσύ, ο «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»,
που χθες βράδυ στο όνειρό μου,
μου κράτησες το χέρι,
με κοίταξες επίμονα με τα βαθιά μαύρα μάτια σου
και μου μίλησες πατέρα… για ένα «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα»….
και εγώ σε άκουγα … σε άκουγα …
μετά το χέρι άπλωσα,
τα χείλη σου σφράγισα, σου χαμογέλασα και σου είπα:
«Εγώ πατέρα, μόνο το ένα άλογο,
το άσπρο σου άλογο, πάντα θα θυμάμαι,
τα όνειρα που έκανες παιδί …
καλή μας αντάμωση
η κόρη σου
Άννα



Ευχαριστώ θερμά την φιλή μου για την τιμή που μου κάνει να μου επιτρέπει να φιλοξενώ μερικά απο τα έργα της εδώ....

ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ- ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ