Αν σε μισήσουν: αγάπησέ τους, Αν σε πληγώσουν: λάτρεψέ τους, Αν σε πικράνουν: συγχώρεσέ τους... Μην ξεχνάς: ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Ξένος μες στην πόλη


Καθισμένος στο παγκάκι
της πλατείας σε μια άκρη
βλέπω τον κόσμο να περνά
μα ποτέ δεν χαιρετά
βιαστικός για την δουλειά του
έχει χάσει την ανθρωπιά του
δεν τον νοιάζει αν πεθαίνεις
τι περνάς τι υπομένεις

Είναι αλλόκοτα εδώ
μακρυά από το χωριό
δεν σε ξέρει η γειτονιά
δεν φωνάζουν τα παιδιά
μια απόλυτη σιωπή
απλωμένη σαν ντροπή...

Καθισμένος στο παγκάκι
να αναζητάς το κάτι
που σου λείπει από το χωριό
και δεν είναι το κουτσομπολιό
αλλά οι θερμές οι σχέσεις
των γειτόνων οι υποθέσεις
που μοιράζονται ζεστά
άφοβα στην γειτονιά
είναι που ποτέ δεν είσαι
ένας ξένος, μην το αρνείσαι

Μα εσύ προτιμάς την φασαρία
της πόλης την ανωνυμία
μες στο πλήθος της χαμένος
είσαι και θα μείνεις ξένος
skouliki

Μην κουραστείς


Είναι στιγμές τόσες πολλές
που την ζωή σου τι την θες
από ολα κι όλους κουρασμένος
λες καλύτερα να σουνα τελειωμένος
ίσως να νιώθεις ήδη πεθαμένος

Εκείνες όμως τις στιγμές
κοίτα τριγύρω σου και δες
κάποια ψυχή σε αναζητά
κάποια ψυχή κρυφά σε αγαπά

Με παρωπίδες μην κοιτάς
σπάσε τις αλυσίδες της καρδιάς
μην κουραστείς να αναζητάς
τον ερωτά σου της καρδιάς

Μην κουραστείς από τη ζωή
γιατί δεν είναι οι άνθρωποι χαρτί
πάνω να γράψεις αυτό που θες
δέξου τις πίκρες τις χάρες
κι είναι στα αλήθεια τόσες πολλές

skouliki




Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Ονομαστική εορτή του ηγούμενου ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ 2017 στην Ανδρο




Και μην ξεχνάτε αύριο γιορτάζει και ο ηγούμενος της Ιερας μονής Ευδόκιμος και προσφέρει την φημισμένη του μακαρονάδα!

Η Άνδρος μέσα από τα μάτια της Ανδριάνας Γαλανού...

Μαίνητες 







Αλαδινού


Χωρα

Άγιος Παντελεήμονας 

Ευχαριστώ πολύ την καλή διαδικτυακή μου φίλη Ανδριάνα Γαλανού που μου επιτρέπει την δημοσίευση των φώτο από το αρχείο της...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ....!!!



Η αγάπη είναι πλούτος μοναδικός...δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτε άλλο...ερωτική, φιλική , συγγενική, αγάπη για πράγματα, για καταστάσεις... Η πραγματική αγάπη δεν περιέχει ίχνος εγωισμού...δεν είναι συναλλαγή, δεν επιβάλλεται...απλά σε πλημμυρίζει και σε κάνει πούπουλο που πετά στον αέρα... ταξιδεύεις και φτάνεις παντού. Για μερικές ''αγάπες'' χρειάζεται τύχη...παίζει ρόλο που γεννήθηκες, από ποιους, ποιοι βρέθηκαν στον δρόμο σου...για τις άλλες όμως χρειάζεται μόνο ν'ανοίξεις την καρδιά σου. Να διώξεις το ''εγώ'' και την καχυποψία και να απλώσεις το χέρι σου προσφέροντάς την...""
Μαρία Βιλλιώτη

Μια και μοναδική

   
Μια και μοναδική

Πρέπει να έχεις ψυχή
να δείχνεις τόση ανοχή
ο κόσμος ο δικός σου
να γίνετε και δικός μου
θέλει καρδιά να έχεις
αναμνήσεις να αντέχεις
που στην ζωή πονέσαν
στην λήθη όμως δεν χωρέσαν.

Στην ψύχη σκήπτρα κατέχεις
με την υπομονή που έχεις
να καταφέρνει να γελάς
και στο βάθος σου πονάς
Έχεις καρδιά μεγάλη
όλους μέσα μας έχεις βάλει
Έτσι με το χαμόγελό σου
με έκανες για πάντοτε δικό σου

Είσαι η μια και μοναδική
ανθρώπος που γνώρισα στη γη
οπού αγάπη ασύστολα σκορπάς
ενώ με ψίχουλα αγάπης την περνάς

Ποση αλήθεια είναι η ψυχή
που κρύβει εκείνη η φωνή
που ο πόνος της μένει κρυφός
σύντροφος της ο μοναδικός
Skouliki

Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Η Χωρα στην Άνδρο μέσα από τα μάτια της Ανδριάνας Γαλανού...














Ευχαριστώ πολύ την καλή διαδικτυακή μου φίλη Ανδριάνα Γαλανού που μου επιτρέπει την δημοσίευση των φώτο από το αρχείο της...

πηγή: Ανδριάνα Γαλανού

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Οι συγνώμες


Κάτσε και σκέψου στην ζωή
πόσες συγνώμες έχεις πει
και είναι αυτές πότε αρκετές
για αυτά  που εσύ φταις;

Είναι συγνώμες που δεν λες
από εγωισμό όπου δεν θες
τα λάθη σου να δείξεις
μέσα σου θα τα πνίξεις

Όσες συγνώμες σου χρωστούν
ακόμα κι αν δεν στις πουν
είναι χρωστούμενα για σένα
στα βράδια σου τα πονεμένα

Μα και οι συγνώμες που χρωστάς
είναι κι αυτές για να πονάς
συγνώμες που δεν έχεις πει
σε τριγυρνάνε στην σιωπή....

Σχόλιο από Skouliki; Αφιερωμένο σε σένα ξαδερφούλα μου, που ξέρω είναι πολλές οι συγνώμες που σου χρωστάνε, αλλά καλύτερα να σου χρωστάνε παρά να χρωστάς, εμ τι έμπορας είσαι;; δεν τα ξέρεις αυτά;

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Αφήστε με να υπάρχω στην πατρίδα μου :ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ- ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ ..
.ΣΤΙΧΟΙ-ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ-
.ΜΟΥΣΙΚΗ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Αφήστεμε να υπαρχω στην πατρίδα μου

Μη μου σκοτώνετε τη γνώμη μου
Μη μου χτυπάτε τα ονειρα μου
Μη μου πληγωνετε τα θελω μου
Και τα ωραια ιδανικά μου

Αφήστεμε να ζησω στην πατρίδα μου
Αφήστεμε κοντα της να πλαγιάζω
Αφήστεμε κοντα της να ονειρεύομαι
Και τον ωραιο ουρανο της να κοιτάζω

Αφήστεμε να υπαρχω στην πατρίδα μου
Θελω να ζησω στην σκιά της
Αφήστεμε να ακουω τον αέρα της
Και να κοιμάμαι στη ζέστη την αγκαλιά της
Μη μου σκοτώνετε τα ονειρα
Αυτα που ονειρευτηκα να ζησω
Το σώμα αυτο που κουβαλώ
Θελω στο χώμα της πατρίδας μου να αφήσω

ΓΙΩΤΑ ΞΕΝΟΥ

Οι καλοκαιρινές οι νύχτες


Οι καλοκαιρινές οι νύχτες

Τα καλοκαιρινά τα βράδια
δεν απλώνουνε σκοτάδια
υποσχέσεις μόνο δίνουν
πως αξέχαστα θα μείνουν
πως οι καρδιές που αγαπάνε
άλλο πια δεν θα πονάνε

Στις καλοκαιρινές τις νύχτες
απ΄ την ώρα που ήρθες
ο δικός μου ουρανούς
έχει γίνει πιο απλός
δεν υπάρχουν πια αστέρια
μοναχά τα δυο σου χέρια
που με έχουν αγκαλιά
στις νυχτιάς την σιγαλιά

Τα καλοκαιρινά τα βράδια
δεν φοβούνται στα σκοτάδια
έχουν το δικό τους φως
φύλακας τους και οδηγός
οι αγάπες και τα χάδια
όπου ξαναζούν τα βράδια

Τα καλοκαιρινά σκοτάδια
που δεν είναι πλέον άδεια
υποσχέσεις τώρα δίνουν
στην ζωή πως μα απομείνουν
απο τις καλοκαιρινές της νυχτιές
μόνο τα γέλια κι οι αγκαλιές...
Skouliki

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Αργεί να ξημερώσει....


Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα
μια υπόσχεση πλάνα στον αέρα
γιατί αργείς να ξημερώσεις;
τι έχεις αύριο να μου δώσεις;

Όλη την νύχτα σε αναμονη
για να ρθει πάλι η αυγή
μαζί της να έρθεις κι εσύ
να μου γεμίσεις   την ζωη

Υποσχέσεις της νύχτας για αύριο
του ήλιου το φως τι μακάριο
σκορπά μαζί με τα σκοτάδια
και μένει πάλι η ψυχή σου άδεια

Αύριο καλύτερη μέρα ξημερώνει
υπόσχεση τη νύχτα  μερώνει
γιατί θεέ μου η νύχτα δεν περνά
με όνειρα που είναι απατηλά ...
skouliki


Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

Είμαι αυτός


Είμαι αυτός

Είμαι αυτός που δεν μπορεί
άλλο να προσαρμοστεί
στα δεδομένα τα δικά σου
μακρυά από τα όνειρα του

Είμαι αυτός που δεν κοιτάς
ούτε ποτέ σου τον ρωτάς
γιατί ενώ έχει φωνή
από εσένα δεν έχει ακουστεί

Είμαι αυτός που δεν μπορεί
αυτά που νιώθει να σου πει
γιατί τον πλάκωσε η ντροπή
που σε αγάπησε τόσο πολύ!

Είμαι αυτός που όλοι προσπερνάτε
όταν στον δρόμο συναντάτε
σαν το τίποτα δίπλα του περνάτε
ποτέ τι έχει δεν ρωτάτε...

Είμαι αυτός με κάτω το κεφάλι
που μέσα του αιμορραγεί και πάλι
που κομμάτια τον έχεις κάνει
μην τον σκοτώνεις άλλο, φτάνει!

Είμαι σαν τον ψυχοπαθή
που ψάχνει αφορμή
μαζί του για να αρπαχτεί
και να υψώσει την φωνή
μα μόνο μια λέξη σου αρκεί
τον στέλνει στο Δαφνί

Είμαι εκείνος που τα βράδια
δεν φοβάται στα σκοτάδια
και στην καρδιά σου την άδεια
κάνει μόνος του τώρα βάρδια...

Skouliki

Είναι πολλά που δεν ξέρεις για μένα το ανεκδοτάκι μας!



Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται πάνω από ένα τραπέζι ρουλέτας στο Λας Βέγκας. Ερωτεύονται παράφορα, και μετά από ένα βράδυ γεμάτο σεξ και αλκοόλ, οδηγούνται σε ένα διανυκτερεύον παρεκκλήσι και παντρεύονται.
Την επόμενη μέρα, αφού χαρούν τον έρωτα τους, αποφασίζουν να κάνουν ένα διάλειμμα και να ξεκουραστούν στην πισίνα του roof garden. Πράγματι, φτάνουν εκεί και ξαπλώνουν νωχελικά σε δύο ξαπλώστρες. Κάποια στιγμή, ο άντρας σηκώνεται και λέει:
- Αγάπη μου, με συγχωρείς, πάω λίγο να ξεμουδιάσω.
Ο τύπος ανεβαίνει στον χαμηλό βατήρα για τις βουτιές.
Πλησιάζει στην άκρη, κάνει ένα άλμα, περιστρέφεται μιάμιση φορά γύρω από τον εαυτό του και καταλήγει στο νερό εντελώς κάθετα, χωρίς να πεταχτεί σχεδόν ούτε σταγόνα. Οι παρευρισκόμενοι το σχολιάζουν χαμογελαστά, εκείνος βγαίνει από το νερό και ανεβαίνει στον βατήρα των 3 μέτρων. Πηδάει, κάνει δύο τούμπες, μια περιστροφή γύρω από τον άξονα του και καταλήγει στο νερό όπως και πριν, άψογα.
Οι υπόλοιποι έχουν πλέον εντυπωσιαστεί, ο τύπος ξαναβγαίνει και σκαρφαλώνει στον ψηλότερο βατήρα, των 10 μέτρων. Καθώς το πλήθος μουρμουρίζει με δέος, ο τύπος πλησιάζει στην άκρη με την πλάτη προς την πισίνα, πηδάει, κάνει τρεις τούμπες και δύο περιστροφές πριν καταλήξει στο νερό, με μόνο έναν μικρό πίδακα να αποκαλύπτει πως κάποιος βούτηξε.
Καθώς ο κόσμος τον καταχειροκροτεί εκστασιασμένο, ο τύπος επιστρέφει χαλαρά στην ξαπλώστρα του, σκουπίζεται και ξαπλώνει. Η νέα του σύζυγος του λέει:
- Ξέρεις αγάπη μου, με εντυπωσίασες.
- Είναι πολλά που δεν ξέρεις για μένα, της απαντά εκείνος.
- Δηλαδή; τον ρωτά.
- Χρυσός ολυμπιονίκης καταδύσεων στο Σίδνεϊ, της λέει με το χαμόγελο του επιτυχημένου.
- Μπράβο αγάπη μου. Αλλά κι εγώ πιάστηκα λίγο, λέω να ξεμουδιάσω του λέει εκείνη και σηκώνεται.
Πλησιάζει την άκρη της πισίνας, δοκιμάζει με το πόδι της διστακτικά τη θερμοκρασία του νερού, κατεβαίνει προσεκτικά από τη σκάλα στο νερό και... αρχίζει να κολυμπάει γρήγορα την πισίνα πάνω-κάτω, πάνω-κάτω! Αυτό συνεχίζεται για πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα λεπτά, με την τύπισσα να μην κόβει καθόλου ρυθμό αλλά να συνεχίζει ακούραστη. Περίπου μια ώρα μετά, και ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι έχουν χαζέψει, η τύπισσα που δεν έχει ούτε καν επιβραδύνει, ξαφνικά πλησιάζει τη σκάλα και βγαίνει, χωρίς να έχει καν λαχανιάσει.
Μέσα σε αποθέωση από τον κόσμο, σκουπίζεται και ξαπλώνει δίπλα στον καλό της, ο οποίος την κοιτά απορημένος.
- Και εσύ με εντυπωσίασες, αγάπη μου, της λέει.
- Είναι πολλά που κι εσύ δεν ξέρεις για μένα, του απαντά ήρεμα αυτή.
- Δηλαδή; τη ρωτά. Και εκείνη, ατάραχη:
- Ιερόδουλος στη Βενετία........!!!!!!!!

Η ατολμία αρχή μια ταραχής...


Η αρχή μια ταραχής...

Ήρθες και κάθισες δίπλα μου
στο πρόσωπο σου έφεγγε ένα χαμόγελο αχνό
ίσως μειδίαμα να το λεν κάποιοι
Νομίζω αυτό έκανα εκείνη την ώρα
χάζευα το πλήθος το περαστικό,
όχι δεν μπορούσα να προσηλωθώ άλλο...
Η παρουσία σου με γέμισε ταραχή
ήξερα ότι καθόσουν εκεί δίπλα μου :
Μια ξένη.....;
Η ταραχή μου όλο και μεγάλωνε
έπιανα τον εαυτό μου και σου ρίχνει κλεφτές ματιές
Ήθελα να εξερευνήσω το μειδίαμα στα χείλη σου να σβήσω
όμως αυτό επέμενε εκεί στα χείλη σου
να μου δείχνει ότι κάτι θες από το σύμπαν
Η ταραχή μου άρχισε να είναι εμφανή
Πρώτα μου έπεσε κάτω το γυαλί
μετά από ατζαμοσύνη έχυσα λίγο από το καφέ πάνω μου
Ήταν λες και δεν είδα γυναίκα ποτέ
Είπα στον εαυτό  μου να σου μιλήσει
να κάνει το πρώτο βήμα και να μην αργήσει
Αντί αυτού πήρα χαρτί κι έγραψα απλά αυτό:

Μια θεά

Στο διπλανό τραπέζι μια θεά
πίνει καφέ και δεν κοιτά
μα η δική μου η ματιά
όλο επάνω της τριγυρνά

Μια καλλονη που είναι μοναχή
μου μοιάζει απλησίαστη πολύ
και μου ρχεται μα το θεό
να την κεράσω ένα ποτό

Ίσως έτσι να προσγειωθεί
και με κοιτάξει να με δει
Φίλε πάρε κουράγιο μην κολλάς
χυλόπιτα ακόμα αν θα φας

Στο διπλανό τραπέζι μια θεά
με κάνει να χάνω τα μυαλά
μα να της μιλήσω δεν τολμώ
απόρριψη φοβάμαι, αχ τι χαζό

Κάνω σαν να ναι η πρώτη μου φορά
όπου δεν θα ΄χω την χαρά
μαζί να είμαι με αυτή
που μου διεγείρει το κορμί

Έλα, τι κάθεσαι εμπρός
δεν είναι δα και ο τελειωμός
μια απορριψη ακόμα
δεν θα σε κάνει τόσο πτώμα

Ένα κορμάκι θεϊκό
στο τραπέζακι το διπλανό
είναι θαρρείς σε αναμονή
ίσως εσένα για να βρει

Μα εγώ στους φόβους τυλιγμένος
κάθομαι εκεί τρομαγμένος
να της μιλήσω δεν τολμώ
με ταραχή μένω να την κοιτώ

Όμως αντί από τα χείλη μου λέξη να βγει
σηκώθηκα κι έφυγα με μια ανεξήγητη ντροπή
Δεν τα κατάφερα από τότε να σβήσω
από μέσα μου αυτή σου την ντροπή....
Και έτσι νομίζω για πάντα θα ζω
με την ταραχή μέσα μου να κυκλοφορεί
μια ταραχή που ξέρω μόνο την αρχή της που έχει ντροπή
το τέλος της ποιος ξέρει που θα με βρει....
Έτσι συνέχισα αργότερα σπίτι
να γράφω στο χαρτί  κάπως έτσι

Μην απορείς που στην ζωή
πάντα νικούν μόνο οι τολμηροί
αυτοί που βήματα κάνουν εμπρός
δεν τους τρομάζει ούτε ο θεός

όλοι οι άλλοι μένουν χαμένοι
με την ατολμία τους ντυμένοι
να σκαλίζουν πάνω σε ένα χαρτί
πόθους κι ελπίδες που έχουν χαθεί...
....
Skouliki

Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Το Χρώμα Του Φεγγαριού




Τα χρώματα


- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι ... Κοίταξε μακριά στο κενό ... Και δάκρυσε ...
Ζω ...
- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!
Συγχωρώ!
- Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!
Ελπίζω!
- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ....
- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;
Ποιός είναι ο δυνατός;
- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε».
Ονειρεύονται... και ελπίζουν...
- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.
- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται...
- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται... Ονειρεύονται και ελπίζουν..

Το Χρώμα του Φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη
Πηγή: http://paramythimythiko.pblogs.gr/pages/2.html

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Σε αγαπώ μα δεν σε αντέχω



Σε αγαπώ και να μην σε έχω
άλλο πλέον δεν αντέχω
πίσω σου σκιά να με έχεις
απορώ πως το αντέχεις

Σε αγαπώ σκιά σου είμαι
ερωτάς μου τώρα γίνε
απορώ που σε ποθώ
είναι τούτο λογικό;

Είναι η αγάπη μου μαχαίρι
που σου έβαλα στο χέρι
στην καρδιά μου να το χώσεις
μην τυχόν κι εσύ ματώσεις...

Σε αγαπώ δεν το αρνιέμαι
μόνος μου θα τυραννιέμαι
μακρυά σου θε να μένω
σαν να ζω για να πεθαίνω

Σε αγαπώ μα δεν σε αντέχω
πίσω σου όλο να τρέχω
κι εσύ να με απειλείς
πως αγάπη θες να βρεις.....

skouliki